انا الشهید القادم...............شهید بعدی منم

انا الشهید القادم

روی سربند این کودک یمنی نوشته شده: "شهید بعدی منم". در زمانیکه "یونیسف" با نگرانی خبر از آمار کودکانی می دهد که در روزهای گذشته در خیابانهای صنعا کشته شده اند، انتشار این عکس شاید برای او سرگیجه آور باشد! اینکه مادری سربند "انا الشهید القادم" به پیشانی کودک خود ببندد و او را به معرکه بیاورد اتفاقی است که جز کربلا را در یادها زنده نمی کند و کربلا داستانی است که فهم آن برای انسان غربی که "مرگ آگاهی" را بقول شهید آوینی عارضه ای روانی و به دور از نرمالیته می شمارد، حرام است! چند سال پیش بود که سید حسن نصرالله (زید عزه) با این جمله مشهورش که "امریکیون لا یعرفون ماذا لبیک یا حسین..." حرف آخر را در این مورد زد. براستی فرازهای کوبنده سخنرانی زیبای او در ضاحیه که در آن به تفسیر شعار "لبیک یا حسین" می پردازد، برای شنونده غربی چه چیزی غیر از گیج شدن می تواند به همراه بیاورد؟ بخصوص این فراز: "لبیک یا حسین یعنی ان تدفع الام بولدها لیقاتل فاذا استشهد و احتز رأسه و القی به الی امه وضعته فی حجرها و مسحت الدم و التراب عن وجهه و قالت له راضیة محتسبة بیض الله وجهک یا بنی کما بیضت وجهی عند فاطمة الزهراء یوم القیامة هذا یعنی لبیک یا حسین..."

چگونه می شود نگران کشته شدن کودکان امتی بود که مادرانشان آنها را در مکتبی بزرگ می کنند که پیروان عاشورائی اش، سر بریده فرزندان خود را مایه روسفیدی در قیامت می دانند و آنرا به سمت دشمن پرتاب می کنند؟ اصلا چه کسی گفته یونیسف نگران کشته شدن فرزندان اسلام باشد؟! یونیسف، همپالگی با همان سازمانی دارد که به رژیم صهیونیستی باج می دهد و نتیجه اش این می شود که محموله شیرخشک اطفال غزه با راکت اسرائیلی منهدم می شود و به غزه نمی رسد و در این میان یونیسف از ارائه آمار کودکانی که در غزه از گرسنگی به شهادت می رسند معذور می ماند و دم بر نمی آورد. بر این اساس، او داخل در جمع همان سازمانهایی است که امام (ره) در موردشان می گفت: "این سازمانها که برای حقوق بشر است، برای چپاول بشر است."

"انا الشهید القادم". در میان سربندهای مختلفی که تا به امروز دیده ام درج این عبارت سابقه ندارد. اقرار میکنم که بعد از دیدن این عکس فشار خونم یکی دو تا بالا رفت! انگار هنوز بوی تنفس معطر عشاق و طالبان شهادت در این هوا به مشام میرسد و زمین هنوز یکسره نمرده است. شهید آوینی در مقاله "انفجار اطلاعات" نوشته است: "این همان دهکده ای است که در آن مردمان را به یک صورت واحد قالب می زنند و هیچکس نمی تواند از قبول مقتضیات تمدن تکنولوژیک سر باز زند. این همان دهکده ای است که بر سر ساکنانش آنتن هایی روییده است که یکصد و پنجاه کانال ماهواره ها را مستقیماً دریافت می کنند. این همان دهکده ای است که در آن روبوت ها عاشق یکدیگر می شوند. این همان دهکده ای است که در آن ترمیناتور دو، به سی سال قبل باز می گردد و خودش را از بین می برد. این همان دهکده ای است که در آن بَت من و ژوکر با هم مبارزه می کنند. این همان دهکده ای است که در تلویزیون هایش دختران شش ساله را آموزش جنسی می دهند، همان دهکده ای که در آن گوسفندهایی با سر انسان و انسان هایی با سر خوک به دنیا می آیند... این همان دهکده ای است که در آن دویست و چهل و شش نوع تجاوز جنسی رواج دارد... اما عجیب اینجاست که باز هم این همان دهکده ای است که در زیر آسمانش، بسیجیان در رمل های فکه زیسته اند، همان دهکده جهانی که در نیمه شبهایش، ماه، هم بر کازینوهای لاس وِگاس تابیده است و هم بر حسینیه دوکوهه و گورهایی که در آن بسیجیان از خوف خدا و عشق او می گریسته اند. دنیای عجیبی است، نه؟"  

آقا مرتضــــــی! باید گفت که این دقیقاً هنوز هم همان دهکده است! همان دهکده ای که طبق آمار رسمی FBI، صد درصد پدران و شصت درصد مادران آمریکایی آن، خارج از چهارچوب خانواده روابط نامشروع دارند و اما عجیب اینجاست که باز هم این همان دهکده ای است که پدران و مادرانی در آن می زیند که سربند "انا الشهید القادم" بر پیشانی طفل خود می بندند و او را برای شهادت به خیابان می آورند. هنوز هم دنیای عجیبی است آقا مرتضی!

نمی دانم این عکس در میان حجم عظیم تحلیل هایی که این روزها بر روی تلکس خبرگزاریها قرار می گیرند و در شبکه های تلویزیونی به خورد بینندگان این شبکه ها داده می شوند دیده می شود یا نه؟ یا اصولا ذهن کسی آنقدر از اسارت در چنبره وحشتناک اتمسفر رسانه آزاد است تا بشارت فتح سنگرهای کلیدی جهان توسط فرزندان اسلام را در این تصویر بخواند و تحقق این وعده حضرت روح الله (ره) را که "خدا می داند که راه و رسم شهادت کور شدنی نیست و این آیندگان و ملتها هستند که به راه شهیدان اقتدا خواهند کرد" را در این تصویر ببیند یا نه...؟